Prolog.

Mam siedemnaście lat. Wiek dorastania, młodzieńczego buntu. W takich chwilach rodzice troszczą się o ciebie, o to czy się dobrze czujesz, czy nikt cię nie zranił. Gdy wracasz do domu, pytają cię, jak było w szkole, jakie oceny dostałeś. U mnie jest inaczej. Moim rodzicom zależy tylko na dobrej opinii. Mają w nosie czy dostałam jedynkę, dla nich liczy się tylko to czy nikt się o tym nie dowiedział. Rodzice prowadzą własny biznes. Są szanowanymi ludźmi w świecie mody i showbiznesu. Ojciec jest znanym fotografem, a matka projektuje ubrania. Stąd też na brak pieniędzy, ja i moja starszy o rok brat nie możemy narzekać. Wiele razy pozowałam mojemu ojcu do zdjęć i pomagałam mamie w projektowaniu. Moja babcia – Sophie – mówi na mnie „dziewczyna o wielu twarzach”. Dzięki niej kocham muzykę, nauczyła mnie grać na fortepianie i gitarze. Oprócz tego lubię tańczyć. Moją jedyną wadą jest to, że palę papierosy. Nikt oprócz mojego starszego brata – Chrisa - o tym nie wie. Chris wcale nie jest idealny, startuje w nielegalnych wyścigach samochodowych, pije i pali. Mimo to jest bardzo czułym chłopakiem.

Moja przyjaciółka – Nelly – to zapalona fanka One Direction. Pół jej pokoju jest zaklejony w ich plakatach. Osobiście uważam, że są to rozpieszczeni chłopcy z garstką talentu. Znoszę te ciągłe gadania Nel na ich temat w związku na to, że się przyjaźnimy. Kocham ją jak siostre.

Niall Horan to mój kuzyn. Gdy miałam 12 lat pokłóciliśmy się. Od tego czasu się do siebie nie odzywamy. Ja go po prostu nienawidzę! Nikt nie wie że ten słynny blondyn z One Direction to moja rodzina. Niech tak pozostanie.

Więc tak wygląda to moje życie. Życie Emily Preston.

_____________________________________________________________________________

no więc mamy prolog :3

i jak wam się podoba?

wiem, krótki, ale prolog nie powienien być długi :3

życzę wam wesołych  świąt.  <33

Em.