Rozdział 3 "idę na randkę z piekarnikiem"

Dziewczyna odebrała już za drugim sygnałem.

- no siema, what's up? - rzuciłam do słuchawki.

- po starem, ale ty lepiej opowiadaj co u was! Dolecieliście już?

- dobrze, zdążyłam już nawet obejść plażę. Mówię ci, kiedyś tu ze mną przyjedziesz – zaśmiała się.

- zazdroszczę cie, ja tu śleńczę i lepię pierogi – wybuchnęłam gromkim śmiechem. Chłopcy oderwali się na chwilę od gry i spojrzeli na mnie. W słuchawce usłyszałam głos kobiety – oho, matka wzywa, idę na randkę z piekarnikiem. Trzymaj się.

- no cześć – rzuciłam i rozłączyłam się.

- Emily! - usłyszałam krzyk jednego z chłopców.

- czego się drzesz? Nie stoję przecież kilometr od ciebie! - odkrzyknęłam.

- sory – to był Louis – graj z nami.

- Emily jest za dorosła na takie zabawy – zaśmiał się Chris, a ja rzuciłam w niego poduszką.

- mówisz tak, bo nie zabawiam się z twoimi kolegami, którzy tylko gapią się na mój tyłek – sprostowałam go.

- ale za to, jaki seksowny tyłek – dodał Harry, szczerząc się szeroko. 

- taa.

- jeszcze nie widziałeś jej w stroju kąpielowym – rzucił mój brat i śmiesznie poruszył brwiami.

- Chris! - znowu rzuciłam z niego poduszką.

- no to jutro idziemy na plaże! - wrzasnął ochoczo Zayn, a ja spiorunowałam go wzrokiem.

- jutro mamy bankiet ciołku – sprostował go Liam.

- ej, ale ten bankiet to taki z wieczorowymi ubraniami? - zapytałam, a gdy przytaknęli, Chris wybuchnął śmiechem – coś ci dzisiaj za wesoło bracie – syknęłam do niego – ja nie idę.

- bo?

- żartujesz?! - wybuchnął Chris – ostatnim razem w sukience to ona była na swojej komunii! Osiem lat temu!

- dziwisz mi się? Moje dzieciństwo spędziłam z tobą ciołku i jakoś cię nie ciągnęło do zabawy lalkami ze mną, wolałeś te swoje samochodziki. Więc to twoja wina.

- moja? - oburzył się.

- ewentualnie matki, że cię urodziła – posłałam mu szeroki uśmiech, a on szybko złapał mnie w talii i zaczął łaskotać. Zaczęłam krzyczeć przez śmiech, żeby mnie puścił, ale na marne. Moja twarz zrobiła się czerwona, a z oczu poleciały łzy.

- no nie wierze – odezwał się mój brat i mnie puścił – w końcu popłakałaś się ze śmiechu. Wisisz mi dychę.

Otarłam ręką kropelki wody i odsunęłam z twarzy moje włosy.

- dobra, idźcie już sobie – powiedziałam.

Chłopcy zaczęli wychodzić z pomieszczenia. Wszyscy z wyjątkiem Harrego, który wygodnie rozłożył się na moim hotelowym łóżku i z rękami założonymi za głowę uśmiechał się szeroko.

- a tobie, to specjalne zaproszenie trzeba wysłać? - zapytałam go.

- ale ja się nigdzie nie wybieram, tutaj mi wygodnie.

- a ta twoja lalunia nie będzie zazdrosna? Wiem, że mam lepszy tyłek, ale no wiesz – przysunęłam się bliżej niego – to kosztuje.- Chłopak seksownie przygryzł dolną wargę.- a teraz dobranoc – Harry jeszcze chwilę po marudził i wyszedł z pokoju.

Wskoczyłam pod kremową, miękką poście i wtuliłam się w poduszkę. Zasnęłam.

Obudziłam się o trzeciej w nocy z wielkim bólem głowy. Zapaliłam lampkę nocną i przeszukałam zawartość szafek i toreb. Cholera! Nie wzięłam leków przeciwbólowych. Po cichu wyszłam z pokoju i zapukałam do pokoju Chrisa. Oho, pan mocny sen daje o sobie znać. Zostało mi tylko iść do nowych znajomych. Westchnęłam ciężko i zapukałam w pierwsze lepsze drzwi. Po chwili otworzył mi zaspany blondyn. Super, ja to mam szczęście.

- Emily? - zdziwił się i przetarł oczy.

- hej, słuchaj tak mi trochę głupio, ale masz może środki przeciwbólowe?

- eem... chyba tak, wejdź – gestem ręki zaprosił mnie do środka, ziewając przy okazji.

- przepraszam, że cię obudziłam.

Nic nie odpowiedział, zapalił lampkę i zaczął przeszukiwać torby.

- usiądź sobie, jeszcze nie zdążyłem się rozpakować.

Przytaknęłam głową i opadłam na kraj łóżka. Przeszły mnie zimne dreszcze. Niall podał mi tabletkę i szklankę wody. Usiadł obok mnie. Wypiłam lekarstwo.

- dziękuję – odparłam i ruszyłam w stronę wyjścia.

- Emily – zatrzymał mnie – na pewno dobrze się czujesz? - mimo że było ciemno, zobaczyłam w jego oczach troskę.

- wszystko dobrze, zawsze tak mam, jak lecę samolotem – uśmiechnęłam się lekko.

- aha

Wyszłam z jego pokoju i szybko wskoczyłam pod moją cieplutką pościel. Zasnęłam, tym razem już spokojnie.

Obudziłam się rano. Łagodne promienie słońca, nieśmiało przedostawały się przez zasłony do pokoju. Umyłam zęby i twarz. Wybrałam strój, ubrałam się i rozczesałam moje niesforne włosy, po czym zeszłam na dół, do restauracji na śniadanie. Cała zgraja już tam była. Usiadłam między Chrisem,a Louisem. Moda kelnerka podała nam zamówione wcześniej potrawy.

- jutro jest wigilia – zaczął mój brat – czemu nie spędzacie świąt z rodziną?

- nasz manager ma na nas inne plany – odparł Liam i nadgryzł kawałek kanapki.

Harry i Zayn cały czas na mnie spoglądali. Bałam się jeść, czując na sobie ich spojrzenia.

- macie jakiś problem? - warknęłam z końcu.

- to już nie można sobie popatrzeć na ładną dziewczynę? - oburzył się Mulat.

- szukaj gdzie indziej – mruknęłam – idę od was, nie chce mi się jeść.

Windą wróciłam do pokoju. Ubrałam czarne trampki, zgarnęłam portfel i telefon do kieszeni. Zamknęłam za sobą drzwi i poszłam na miasto, szukać sukienki na bankiet. Słońce mocno świeciło. Przymknęłam lekko oczy i na noc założyłam ciemne okulary. Doszłam na ulicę wypełnioną małymi butikami i dużymi, markowymi sklepami. Weszłam do jednego z nich. Od razu uderzyła mnie fala chłodnego powietrza, do nosa wdarł się przyjemny zapach, a do uszu wleciała łagodna i spokojna muzyka. Rozglądnęłam się pomiędzy wieszakami pełnymi kolorowych sukienek i dostojniejszych stroi.

- pomóc pani w czymś? - usłyszałam za sobą wysoki głos. Należał od do niskiej, drobnej blondynki.

- szukam sukienki na, powiedzmy specjalną okazję.

Dziewczyna kiwnęła głową i ruchem ręki wskazała, abym poszła za nią. Podała mi kilka sukienek i pokazała na przymierzalnie. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwiczki. Rzuciłam okiem na stertę ubrań i westchnęłam głośno.

Przymierzałam już siódmą sukienkę, ale albo za mała, albo za duża, a to kolor nie taki jak trzeba, albo za długa, a to za krótka. Miałam już dość. Została ostatnia. Kremowa w falbanki, bez ramiączek. Spodobała mi się najbardziej, dlatego podeszłam do kasy i zapłaciłam za nią. Dokupiłam jeszcze do tego czarne szpilki. Wróciłam do hotelu około piętnastej. Wzięłam prysznic, założyłam sukienkę, uczesałam włosy, zrobiłam lekki makijaż. Stanęłam przed dużym lustrem i uśmiechnęłam się do siebie. Ubrałam buty, chwyciłam za torebkę i wyszłam z pokoju. Chłopcy stali na korytarzy, byli odwróceni do mnie tyłem, zacięcie o czymś dyskutowali. W pewnym momencie Liam się odwrócił a jego szczęka opadła w dół.

- co, aż tak źle wyglądam? - zapytałam ze smutnym głosem.

Reszta również się odwróciła, a ich miny były podobne do miny Liama. Wyglądali na zaskoczonych.

- wiem, że nie jestem piękna, ale no bez przesady – mruknęłam.

- żartujesz sobie? Wyglądasz pięknie – odezwał się Harry i szeroko się uśmiechnął – jest na co popatrzeć.

- idziemy ? - rzuciłam, a oni zgodnie przytaknęli głowami. - obym się tylko nie zabiła na tych szpilkach – westchnęłam cicho do siebie, ale Zayn chyba to usłyszał, bo momentalnie znalazł się przy mnie.

- spokojnie będę cię łapać – zaśmiał się i złapał mnie pod rękę – ładnie wglądasz.

- umiem sama chodzić.

- troszczę się o twoje kości. Nie chce, żebyś się mi tu połamała.

- każda wymówka dobra – posłałam mu fałszywy uśmiech i uwolniłam się z jego uścisku.

Weszliśmy do czarnej limuzyny. Samochód w środku miał białe, obite skórą siedzenia, a w oparciach dwóch foteli przyczepione były odtwarzacze DVD. Jechaliśmy w ciszy. Widziałam, że chłopcy są bardzo przejęci tą uroczystością. Chris natomiast nie rozstawał się ze swoją komórką.

Po godzinie stania w korkach dojechaliśmy pod ogromny, nowoczesny budynek. Szofer otworzył nam drzwi. Gdy wyszłam z samochodu, oślepiły mnie blaski fleszy, a do uszu wdzierały się głośne krzyki fanek i głosy reporterów, którzy próbowali nawiązać kontakt z zespołem. Niepewnym krokiem ruszyłam przed siebie, stąpając po aksamitnym czerwonym dywanie. Razem z Chrisem zajęliśmy nasze miejsca. Chłopcy prawdopodobnie udzielali teraz jakiegoś wywiadu. Podszedł do nas kelner i poczęstował drinkami. Gala oficjalnie się zaczęła, a nasze gwiazdy doszły do nas już przy zgaszonych światłach. One Direction zgarnęło dwie statuetki, a część rozdania pokazywana w telewizji już się skończyła.

- to co ja idę – oznajmiłam i zaczęłam zbierać się z fotela.

- niby gdzie? - zdziwił się Louis – a after party?

- jakie znowu afte... - przerwała mi głośna, ale zarazem spokojna muzyka. Popatrzyłam drętwo na ludzi, którzy schodzić się na parkiet. Kobiety ubrane w dostojne kreacje, z fryzurami z zapewne najlepszych salonów w mieście, a mężczyźni ubrani w garnitury bądź smokingi tańczyli z towarzyszkami w rytm muzyki. Scena wyglądała jak z jakiegoś Hollywoodzkiego filmu. Zrezygnowana usiadłam z powrotem na białym krześle. Chris już podrywał jakieś wytapetowane laski, Liam, Louis i Zayn rozmawiali z producentem muzycznym, a Harry prowadził zawziętą dyskusję z panną Swift, która również pojawiła się na bankiecie. Wyszłam na zewnątrz tylnymi drzwiami. Z mojej torebki wyciągnęłam papierosa oraz srebrną zapalniczkę. Próbowałam ją zapalić, przygryzając przy tym trunek ustami.

- cholera – mruknęłam i rzuciłam przedmiotem przed siebie.

- chcesz? - usłyszałam za sobą męski głos. Lekko podskoczyłam ze strachu. Zayn stał i trzymał w ręce żarzącą się, czerwoną zapalniczkę. Odpaliłam papierosa i zaciągnęłam się szarym dymem. Zayn uczynił to samo i oparł się o ceglaną ścianę budynku - piękna dziewczyna nie powinna palić.

- piękna dziewczyna nie pali bez powodu – odgryzłam się.

- to jaki masz powód?

- nie jestem aż tak zdesperowana, żeby mówić o moich problemach pierwszej lepszej osobie.

- to to zmieńmy. Zostańmy przyjaciółmi.

- dzięki, ale nie.

- czemu?

- nie lubię cię!

- czemu? - dopytywał. Zamilkłam, nie ma sensownego powodu, dlaczego go nie lubię. - tak myślałem – widać było, że posmutniał.

- przyszedłeś tu po to, żeby prawić mi wyrzuty sumienia?

- przepraszam.

Zgasiłam papierosa i wróciłam do środka. Usiadłam przy stoliku. Wibracja w telefonie i nowa wiadomość. Nelly - „jak tam przygotowania do świąt?” uśmiechnęłam się i odpisałam „ ty lepiej klej te pierogi, a ni pisz do mnie”. Już po chwili otrzymałam odpowiedź „ale śmieszne, co robisz?” nie zdążyłam nic napisać, bo do stolika przyszli chłopcy.

- chce wam się tu siedzieć? - zapytał Liam.

- ja to bym coś zjadł – rzucił Niall, pierwszy raz w moim towarzystwie. Reszta zaczęła się z niego śmiać.

- to jedziemy? - spytałam z nadzieją.

- tak.

Wsiedliśmy do limuzyny, która zawiozła nas do hotelu. Gdy wysiadałam z samochodu, poczułam na swoich biodrach czyjeś silne dłonie. Odwróciłam się i zobaczyłam szczerzącego się do mnie Zayna.

- obmacywać to sobie możesz swoją dziewczynę, nie mnie – warknęłam i wyswobodziłam się z jego uścisku. W połowie drogi do hotelu dogonił mnie Chris.

- jutro wigilia – zaczął – gdzie się wybieramy?

- obojętne, byle by z dala od tych pacanów.

- ej mała...

- chris – przerwałam mu – ile razy mam ci mówić, mam siedemnaście lat, nie mów do mnie mała! 

- okey, okey duża – zaśmiał się, a ja wywróciłam oczami.

- dobra, to już wolę mała – ściągnęłam z nóg moje szpilki. Moje nagie stopy stąpały teraz po aksamitnym czerwonym dywanie.

- wiedziałem, że ulegniesz, ale wracając do tematu, Niall to nasza rodzina, powinniśmy spędzić z nim chociaż te jedne święta... - w tym momencie poczułam, jak ktoś unosi mnie do góry i zaczyna ze mną biec. Odwróciłam głowę i zobaczyłam ucieszoną twarz chłopaka z burzą loków.

- puść mnie! - krzyknęłam – Harry do cholery! - chłopak trochę zwolnił, ale nie reagował na moje słowa. Zaczęłam się wierzgać na wszystkie strony. - boże, Styles idioto puść mnie! - wyrwałam się i stanęłam na podłodze. - co to do cholery miało być?!

Jego mina zrzedła.

- prze...- zaczął, ale mu przerwałam.

- dobra, cześć – odwróciłam się i weszłam do mojego pokoju.

______________________________________________________________________________

no hejj !!

dziękuję wam za te 16 komentarzy!!!! kocham was no ;***

pozdrawiam was gorąco!! do następnego <3